Բնությունը վերադարձնում է մեզ այն, ինչը մենք ենք տվել նրան։

2011-ի գարնանը Ամերիկայում էի ու հրավիրվել էի հանրահայտ «պարահանդեսին»։

Ամեն օրվա նման աշխատանքի էի գնում Սիլաչու ծածկած շուկայի կողքով։ Աշխույժ ձայներ լսեցի։ Ժողջանն էր խոսում նիկոլի մասին։ Պարծենալու բան չի ուրիշի զրույցին ականջ դեմ տալը, բայց լսողությունս լարեցի։ Զրույցը ազգի փրկության մասին էր։

«Որտեղ՝ հաց, այնտեղ՝ կաց». չգիտեմ, թե որ թվերից հայերն այս ասացվածքը վերցրել ու սկսել են ակտիվ օգտագործել, մինչդեռ այն հայկականության հետ ոչ մի աղերս չունի։

Հաճախ են հարցնում, թե ինչո՞ւ է Վրաստանում նկատվում ազգային, ընտանեկան արժեքների զարթոնք, եկեղեցու նկատմամբ խորին հարգանք, մինչդեռ՝ մեր երկրում ճիշտ հակառակ զարգացումներն են...

Սեպտեմբերի 7-ին Հայաստանում տեղի ունեցավ ողբերգական դեպք․ զինված տղամարդուն վնասազերծելու ժամանակ զոհվեց մեկ ոստիկան՝ ոստիկանության կապիտան, վիրավորում ստացավ ևս մեկը՝ ոստիկանության լեյտենանտ։

Նոյեմբերյան համայնքի սահմանամերձ Ոսկեպար գյուղից տեղեկացա,որ սահմանազատման անվան տսկ Ադրբեջանին սահմանամերձ տարածքները հանձնելուց հետո Ոսկեպարից հեռացել է 5 ընտանիք, որոնցից 3-ը անցյալ տարի Արցախից բռնագաղթած, Ոսկեպարում հաստատված ընտանիքներ են։

Պետական շահը Հայաստանի դեպքում ունի երկու` միմյանց չհակադրված նախապայման` պետության գոյության ու զարգացման երաշխավորում և տեղում ազգային բնակչության գերակշռության ապահովում:

1979-ի խոր աշունն էր,նոյեմբերի կեսերը: Որոշեցի լուռ ու մեկուսի մի վայրում հանգստանալ, և ընտրությունս կանգ առավ կոմպոզիտորների դիլիջանյան հանգստյան տան վրա: Ամբողջ համալիրում ընդամենը 8-10 հանգստացող կար, և արդեն երկրորդ օրը հասցրել էի կարոտել մարդկանց էլ, աղմուկին էլ: Մե՜ղմ, թախծածոր արևամարքի տրամադրությունը պարուրել էր ձմեռնամուտի անտառը,և աշնանային քնքշանքը փոխել անորոշ տաղտուկի: Մտածում էի հանգիստս ընդհատել և քաղաք վերադառնալ:

Կարո՞ղ է մարդն իր ապրած կյանքի ընդամենը մեկ տարվա մեջ տեղավորել այնքան բան, որ այն մի ամբողջ պատմավեպ ներկայացնելու նշանակություն ունենա։